.

Powoli wracam i nadrabiam zaległości. Dlatego jeszcze dzisiaj trochę poopowiadam a następnym razem opublikuję przepis lub recenzję spożywczą. Jeszcze nie wiem, czy będzie to przepis, czy recenzja. Na obecną chwilę ani tego, ani tego nie mam w dużej ilości ale będę starać się o różnorodność na blogu i tak aby było ciekawie.
 Mimo iż książki towarzyszą mi od kiedy tylko sięgam pamięcią, nigdy nie sięgnęłam po wiele pozycji uznawanych za znane, popularne i kultowe. Mało tego.. wielu z tych tytułów nie znałam a po raz pierwszy usłyszałam w dorosłym życiu - sięgnęłam po nie dopiero w dorosłym życiu, ale nie żałuję.
 Literatura klasyczna to ten rodzaj książek, które zawsze będę polecać i mówić, że warto po nie sięgać. Oczywiście z wielu pozycji można znaleźć te, które w oczach czytelnika będą "lepsze" oraz "gorsze" ale nie warto zniechęcać się słowem "klasyka", "lektura", czy ciężkim początkiem.

 Tytuł "O czym szumią wierzby" kilkukrotnie obił mi się o uszy ale nie miałam okazji zapoznać się z jej papierową wersją. Kojarzę jakiś serial ale pamiętam, że nie wzbudzał mojego zainteresowania - nie oglądałam i po książkę również jakoś nie sięgałam.
 Zdanie zmieniłam, kiedy w styczniu nakładem wydawnictwa Zielona Sowa w ramach serii Literatura Klasyczna ukazało się najnowsze wydanie książki w zielonej szacie graficznej z ilustracjami

 O czym szumią wierzby to powieść dla dzieci autorstwa Kennetha Grahame’a, opublikowana w 1908 roku a zilustrowana przez  E.H. Sheparda. Jej treść składa się z wielu małych opowiastek, które przenoszą nas do prowincjonalnej, sielankowatej Anglii z przełomu XIX i XX wieku. Tutaj obok ludzi żyją obdarzone niezwykłymi umiejętnościami zwierzęta, które prowadzą bardzo ludzki styl życia
 
 Wśród tych zwierząt jest łagodny i przyjazny Kret, który rzadko opuszcza swój dom a także jego przyjaciele: odważny i jednocześnie romantyczny Szczur Wodny piszący wiersze, poważny i stateczny Borsuk, będący jednocześnie dobrym strategiem a także nieco zarozumiały i irytujący Ropuch o słomianym zapale bez przerwy pakujący się w kłopoty.

 Mimo iż bohaterami są zwierzęta posiadają i odzwierciedlają one ludzkie cechy. Mało tego w wielu sytuacjach wdzięcznie parodiują nasze zachowania. Potrafią mówić, myśleć, gniewają się, darzą kogoś sympatią lub anty sympatią, mają swoje przyzwyczajenia, hobby, zainteresowania....  Czasem się pokłócą ale są w stanie wybaczać, wspierają siebie w potrzebie, rozumieją, starają się wspólnie rozwiązywać problemy a także bez zastanowienia spieszą przyjacielowi z pomocą

 W swoich krótkich przygodach pokazują i wyjaśniają na czym polega prawdziwa przyjaźń, to czym jest troska o kogoś, jak pomagać i że należy pomagać. Mówią o ciągle ważnych i aktualnych wartościach - takich o których trzeba mówić i przypominać. Jednocześnie przedstawiają realia "dawnych" czasów i pozwalają przenieść się do świata wolnego od wszelkich technologii.
 Książką a właściwie książkami po które sięgnęłam w dzieciństwie ze względu na fakt iż znajdują się one w kanonie literatury klasycznej były: "Przygody Alicji w Krainie Czarów" oraz "O tym co Alicja odkryła po drugiej stronie lustra" autorstwa autorstwa Lewisa Carrolla.
 Być może teraz Was zaskoczę, ale wówczas nie znałam Disney'owskiej Alicji... Nadal jej nie znam - nigdy nie widziałam tej animacji w całości i jakoś nie czuję ani potrzeby, ani ochoty aby ją poznać. Jednak dzisiaj nie o animacji a o książce...

 "Po drugiej stronie lustra" została wydana w 1871 roku. To druga część przygód Alicji autorstwa Lewisa Carolla , będąca kontynuacją "Alicji w Krainie Czarów". Tym razem Alicja nie powraca do Krainy Czarów, ale przez lustro dostaje się do innej magicznej krainy. Tam spotyka nowe postacie między innymi Białą i Czarną Królową, "starych" przyjaciół: Szalonego Kapelusznika czy Białego Zająca a także doświadcza niezwykłych, szalonych i niesamowitych przygód. Jakich?
 Tego już Wam nie zdradzę.... przekonacie się sięgając po tę opowieść :)
Jednak w tutaj należy zwrócić uwagę na przekład. Jakiś czas temu zagłębiłam się w ten temat i dowiedziałam się, że najwierniejsze oryginałowi są przekłady Macieja Słomczyńskiego (skierowane do dorosłego czytelnika) oraz Roberta Stillera. Miałam przyjemność czytać ten pierwszy i cieszy mnie fakt, że wydawnictwo, którego egzemplarz czytałam zdecydowało się właśnie na tego Pana a nie tłumaczenie kierowane do dzieci - to duży plus.

 Egzemplarze powieści: "O czym szumią wierzby" jak i "O tym co Alicja odkryła..." zostały wydane nakładem wydawnictwa Zielona Sowa w ramach Serii Literatura Klasyczna. Szczerze i z ręką na sercu mogę powiedzieć, że podoba mi się szata graficzna oraz wykonanie tych książek. Już na pierwszy rzut oka widać, że zostały przygotowane ze starannością i dokładnością o nawet najmniejszy szczegół.

 Książki mają twarde okładki, gruby papier a także zszywane brzegi, dzięki czemu mamy pewność, że książka nie rozleci się przy pierwszym bądź drugim czytaniu a "posłuży" przez lata. Czcionka jest wyraźna i czytelna, dzięki czemu wzrok nie męczy się w trakcie lektury a czytelnik nie psuje sobie wzroku

 Okładki, ozdobniki, paginy a także numery rozdziałów zaprojektowała Agnieszka Łukasza z Pracowni Bobra, natomiast ilustracje to dzieło Marty Żurawskiej-Zaręby. Według mnie są one charakterystyczne dla tej artystki - niejednokrotnie przypominają cienie rzucane na ścianę jak w teatrzyku cieni... Jest w nich "coś" tajemniczego co w szczególności w przypadku młodego czytelnika, pobudza i rozwija wyobraźnię. Razem z Mamą uważamy je za bardzo ładne a książki świetnie wydane. Nie tylko wpadają w oko (z księgarskiej półki) ale również je cieszą. Moja Mama również jest nimi zauroczona.

 Cieszy mnie fakt, że coraz więcej wydawnictw zaczyna promować książki z literatury klasycznej w starannej i nie bójmy się tego słowa - ładnej formie. Tak wydane książki (i tutaj mam na myśli nie tylko oprawę graficzną ale również jakość papieru a także przekład, który wykorzystano itp.) z pewnością w jakimś stopniu przyczynią się do tego, że zarówno dzieci jak i młodzież zaczną chętniej i częściej po nie sięgać. Z pewnością nie jeden dorosły zauroczony pięknym wydaniem klasyki z przyjemnością wróci do lektury z przed lat (być może lubianej w dzieciństwie) a tę ulubioną postawi w domu na półce... "podobno" dla młodszej siostry, brata lub kuzynki a w rzeczywistości dla samego siebie ^_^