.

  Pamiętam mój pierwszy pamiętnik. Mały notesik w twardej,dżinsowej okładce z czerwonym serduszkiem, który dostałam na 10-te urodziny. Nie pisałam w nim codziennie. Zapisywałam chwile, które uznałam za warte zapamiętania - te najważniejsze. Zapisałam go ale pewnego dnia w porywach złości zniszczyłam. Młodsza wścibska siostra, śmiechy, hihy.. sami rozumiecie. Kiedy ochłonęłam żałowałam i nadal żałuję - to w nim uwieczniłam takie chwile jak chociażby dzień w którym w naszym życiu pojawił się króliczek - Tuptuś. Przepadło.

  Tamta historia nie zniechęciła mnie do dalszego prowadzenia pamiętników. Od tamtego czasu zapisałam kilka zeszytów wypełnionych nie tylko moimi zapiskami, przemyśleniami i wspomnieniami ale również "bazgrołami", listami, cytatami, wklejkami, słowami o których wówczas czułam potrzebę pisania.
  Przelewałam na papier swoje wnętrze, obawy, pragnienia i marzenia..
  Pisałam o tym o czym nie chciałam lub nie miałam z kim porozmawiać. I nie był to żale na cały świat, rodziców i siostrę ale.... można powiedzieć moja dusza.

  Ostatnio miałam dużą przerwę w pisaniu. Nie czułam potrzeby by pisać. Wydawało mi się, że nie miałam o czym pisać. Nie miałam w czym pisać.

WEDŁUG MNIE NIE MOŻNA SIĘ ZMUSZAĆ DO PISANIA. TO MA PRZYCHODZI SAMO. SAMI MAMY Z CHĘCIĄ SIĘGAĆ PO ZESZYT I DŁUGOPIS.
PISANIE NA SIŁĘ NIE MA SENSU.

  Choć w przypadku zapisywania wdzięczności, warto trochę się do tego "zmusić", znaleźć jedną, dwie minutki aby przypomnieć sobie swój dzień i coś napisać. 

  Zawsze tak pisałam. Z przerwami. Dłuższymi lub krótszym,i ale uwiecznianie wspomnień i myśli towarzyszy mi od dawna. Najprawdopodobniej zawsze tak będzie, chociaż nie wiem z jaką częstotliwością notowania.
  I ostatnio przez myśl przeszła mi refleksja, że chciałabym aby taki pamiętnik/dziennik prowadziła moja Mama - nie tylko w młodości ale kiedy była ze mną w ciąży. Przeczytać co wówczas czuła, myślała, jaka była...
  Chciałabym aby taki pamiętnik prowadziła moja Babcia lub Dziadek. By przenieść się w czasie. Przeczytać jak wyglądało ich życie podążać po przez nie razem z Nimi. By mieć po nich namacalną pamiątkę. Ich cząstkę.
zdjęcie
  Dzisiaj z własnego punktu widzenia i doświadczenia chciałabym opowiedzieć dlaczego warto pisać pamiętniki/dzienniki. Być może to zachęci Was do prowadzenia własnych zapisków.

UWIECZNIENIE WSPOMNIEŃ
  Zacznę od tego, że pisząc "pamiętnik" nie mam na myśli zeszytu w którym nastolatki zapisują swoje wyznania miłosne, obelgi rzucane w stronę znienawidzonych koleżanek z klasy,  to w co się ubrały na pierwszą randkę lub narzekają na to jaka są nieszczęśliwa w miłości i życiu.
  Nie myślę też o pamiętniku do którego nasi znajomi mogą wpisywać rymowane wierszyki "ku pamięci".
  Przez "pamiętnik" rozumiem "coś" osobistego i prywatnego co umożliwia zapamiętywanie ważnych momentów w naszym życiu, marzeń, celów a także przechowywanie naszych wspomnień.
  Bo pamięć ludzka jest zawodna - umyka nam wiele cudownych chwil. Nie byłoby przyjemnie kiedyś otworzyć takie zeszyt i przeczytać czego doświadczyliśmy, co widzieliśmy, jakich ludzi poznaliśmy i czego nauczyliśmy się w ciągu tych wszystkich lat?
  Nie byłoby przyjemnie powspominać?

UPORZĄDKOWANIE MYŚLI
  Mieliście tak, że w głowie nagromadziło się Wam sporo pomysłów, myśli, słów... panuje w niej chaos. Takie pisanie pozwala je wszystkie uporządkować i posegregować. Można do nich wrócić i spojrzeć jeszcze raz z innej perspektywy. Czasem skłania do szukania i nazwania swoich emocji - niekiedy pozbycia się tych złych i negatywnych.

MOŻLIWOŚĆ LEPSZEGO POZNANIA SAMEGO SIEBIE
  Przenoszenie swoich myśli na papier pomaga w lepszym poznaniu samych siebie, zrozumieniu siebie jak i innych. Czytając nasze wspomnienia dostrzegamy to jak się zmienialiśmy przez te wszystkie lata.
Jak zmieniało się nasze postrzeganie świata, charakter, niekiedy zachowanie. Możemy dostrzec czy podążaliśmy w dobrym kierunku - ścieżką, którą kiedyś sobie wyznaczyliśmy. Czy zrealizowaliśmy nasze plany, marzenia. Ile brakuje nam aby być szczęśliwym.
  Kto wie może dzięki temu znajdziemy wady, nad którymi zechcemy popracować?
Może nauczymy cieszyć się nawet z najmniejszych rzeczy?

ROZWIJA
  Ten punkt jest ściśle związany z poprzednim. Śledząc nasze zapiski widzimy jak się zmienialiśmy, nad czym być może powinniśmy lub musimy popracować. Dostrzegamy jakie sytuacje w naszym życiu miały na nas wpływ i jaki to był wpływ. Pozytywny? A może wręcz przeciwnie.
  Dodatkowo poszerza nasze słownictwo i "polepsza" wymowę. To tak jak z czytaniem - nieświadomie zaczynamy używać większej ilości słów, budować zdania... rozwija się również nasze wnętrze - staje się bogatsze.
 zdjęcie
UCZY
  Pisanie pozwala zobaczyć jak dużo się nauczyliśmy a także przeanalizować co zrobiłam dobrze i jak możemy nad tym jeszcze popracować.

POZWALA CIESZYĆ SIĘ DROBNYMI CHWILAMI
  Czytając o tym jak się rozwijaliśmy na przestrzeni lat. O naszych wzlotach i upadkach, radościach oraz smutkach, zaczynamy doceniać to co mieliśmy a utraciliśmy a także to co mamy obecnie. Z czasem doceniamy piękno w drobnych rzeczach, które na pierwszy rzut oka są niezauważalne i mogą wydać się mało istotne. Zaczynamy cieszyć się drobnymi chwilami, celebrować je. Tutaj bardzo pomaga codzienne zapisywanie wdzięczności o czym pisałam tutaj

Dzisiaj to na tyle. Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam a post wzbudził ciekawość i zainteresowanie. Przyszykowany mam jeszcze jeden wpis. Moje rady odnośnie prowadzenia pamiętników i notatek - jak to robić. Wskazówki oparłam na własnych doświadczeniach z pisaniem.
Przyszykowany mam również wpis odnośnie samych notesów, które aktualnie używam i z których bardzo jestem zadowolona. Napiszcie, czy chcecie aby takie wpisy pojawiły się na blogu :)